Το Time Takes Time, ένα εγχείρημα που ξεκίνησε από το A_dash, σχεδιάστηκε σαν μια περιήγηση γύρω από το χαρτί και τις λέξεις, με το βλέμμα στραμμένο προς τις διαδικασίες, την υλικότητα, την αφή και την όσφρηση των εκτυπώσεων, των στοιχείων, του μελανιού και των λεκιασμένων ακροδάχτυλων.

​

Το έργο Eυδοκία: Χάσιμο Χρόνου, αποτελεί έναν πειραματισμό σχετικά με τη Μουσική ως Ύλη, εμπλέκοντας στη διαδικασία την τρισδιάστατη εκτύπωση.

​

κάποιες λέξεις

Tα εργαλεία, προϊόντα της ανθρώπινης διάνοιας, αναπτύσσονται από εμάς και μαζί με εμάς. Σε πολλές περιπτώσεις, με την πάροδο του χρόνου, υπερβαίνουν τις προθέσεις μας σε ένα σύμπαν απεριόριστων δυνατοτήτων. Παίρνοντας ως δεδομένο ότι οι designers, κάθε είδους, έχοντας ως βεβαιότητα ότι το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να προσχεδιαστεί, αποτυγχάνουν εντέλει να συνειδητοποιήσουν ότι, σε μεγάλο βαθμό, είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τις εντολές που έχουν ήδη καθοριστεί στη δομή της παραγωγής· εστιάσαμε στη διερεύνηση των συνθηκών που ορίζουν ένα μέσο και, πώς αυτές οι συνθήκες θα μπορούσαν να παρακαμφθούν.

Πώς μπορεί η τεχνολογία να χρησιμοποιηθεί με τρόπους που ξεφεύγουν του αρχικού της οράματος, προκειμένου να δράσει ως παράγοντας για τη δημιουργία μιας Χίμαιρας που αρνείται υπαρξιακά, το ομογενοποιημένο "branding" της εποχής μας, το οποίο φαίνεται να επιδιώκει έναν απάνθρωπο, περίτεχνο υπερρεαλισμό, με μοναδικό ζητούμενο την «αποτελεσματικότητα».

​

H μελωδία που τυπώνει ο εκτυπωτής είναι το δημοφιλές «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», γραμμένο το 1971 από τον συνθέτη Μάνο Λοΐζο, για το soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας «Ευδοκία», του σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανού.

​

​

.

​

​

Time Takes Time, a project initiated by A_dash was to be a momentum around paper & words with a focus on the processes, materiality, touch and smell of prints, letters, inks and stained fingers.

​

Our work Waste of Time: Evdokia, involved experimenting on Music as Matter and 3D printing technology.

​

some words

Tools, products of human intellect, are being developed by us, alongside with us, and in many cases exceeding our intentions, in a universe of unlimited possibilities over time. Given that designers of any sort are certain that the end result can be predetermined yet fail to realize that they are largely obliged to follow the commands already set in the structure of production, we intended to explore the conditions that define a medium, and how these conditions could be misinterpreted.

The matter at hand is how technology can be used in ways that escape it’s initial vision, in order to act as an agent towards the creation of a Chimera, existentially denying the homogenized branding of our time that seems to seek an inhumane, elaborate hyperrealism, one of efficacious intents and uses.

​

The tune printed by the 3D printer is the popular Greek Zeibekiko instrumental piece called “Zeibekiko of Evdokia”, written by Manos Loizos in 1971, for the movie “Evdokia” by director Alexis Damianos.

 

talc studio